Waarom ‘ik’ zeggen kracht geeft – over taal, keuze en verbinding
Ik voel, ik vind, ik wil, ik doe: een mantra die mij aanspreekt. Het is een maatschappelijk misverstand dat ‘ik’ niet op de voorgrond zou mogen staan (‘Je moet vooral oog hebben voor de ander…’). En hoe jammer is het dat velen in het taalgebruik het ‘ik’ wegmoffelen door ‘je’ te zeggen als het over ‘ik’ gaat. Dan hoor ik mijn vriendin zeggen: “Ja, je hebt van die dagen dat je niet lekker in je vel zit.” Dat maakt het onpersoonlijk, meer afstandelijk en beschouwend. Alsof het over een ander gaat, of over mij. Maar eigenlijk wil zij mij vertellen dat ze zich niet happy voelt. Weg van de authentieke ik. Een kind dat ‘ik’ gaat zeggen, begint een wezenlijke nieuwe fase: het ik-bewustzijn. Dat is juist de bedoeling. Het is belangrijk om aandacht te hebben voor ‘ik’. Het geeft de kracht en nabijheid van het uniek-zijn aan. En vanuit het ‘ik’, kan ik de ander ontmoeten.
Wilskracht
Vanuit een bewust ‘ik’ kan ik richting geven aan mijn leven. Dat begint bij het herkennen van mijn wil. Wanneer ik met die ‘ik’ in contact ben, merk ik dat daar een krachtige drijfveer huist: mijn wil geheten. Mijn wil kan ik richten op mijn doel. Maar het is wel belangrijk dat ik los blijf van de uitkomst. Misschien moet ik mijn doel bijstellen. Doordat omstandigheden veranderen, of omdat het voor mij niet meer goed voelt. Ik heb steeds opnieuw, ieder moment, de vrije keuze om mijn eigen weg te gaan.
Grote Wil en Kleine Wil
Ik zie ook een verschil tussen mijn Grote Wil en mijn Kleine Wil. Mijn Kleine Wil is meer gericht op ego, korte termijn, het bevredigen van behoeften. Dan wil ik dat nu, op dit moment, zus en zo gebeurt. Maar misschien is dat eigenlijk niet de bedoeling als ik met een helikopterblik naar het grotere plaatje zou kijken. Mijn Grote Wil (intuïtie) heeft meer vertrouwen, en heeft de tijd.
Mijn Grote Wil zie ik als verbonden met de spirituele bedoeling van mijn leven. Ik vraag me dan af: Wat zegt mijn Grote Wil tegen mij?
Mijn Grote Wil is gericht op het ondersteunen, luisteren en begeleiden van de ander. En dat ik datgene doe, wat bijdraagt aan levensvreugde van mij en mijn medemens, en verwerkelijking van mijn talenten. Mijn liefdes- en lichtbron zet ik daarvoor in. Dat is soms een hobbelige weg en toch is dat wat ik ten diepste wil en doe. Ik mag vertrouwen dat het leven het goed met mij voorheeft.
Vrije wil
In het woord Wilskracht zit zowel Wil als Kracht. Een prachtige combi als ik het inzet met wijsheid en, waar passend, met mate. Maar als ik daar te veel druk op zet, wordt de wilskracht onvrij, voor mijzelf. En soms wat heftig voor mijn medemens. Dan kan ik te ver doordraven in wat ik denk dat goed zou zijn voor een ander. Dan vergeet ik hoe belangrijk de stap ‘eigen proces’ van die ander is . Die zit daar niet op te wachten, maar gaat bijvoorbeeld in discussie of houdt zich juist stilletjes. Dat is jammer voor het onderlinge contact en dat is niet behulpzaam. Het gaat erom dat ik per situatie mijn wil en kracht kan laten stromen, in losse vrijheid. Met oog voor hoe het voor de ander is. Zodat ik meer bereik, en mijn medereiziger daar ook blij van wordt.
Mijn leidmotief
Ik herinner me: ik hoef niet iets bijzonders te doen om waardevol te zijn. Zijn wie ik ben. Dat is genoeg. Juist ook in deze heftige wereld is de crux: ik doe wat in mijn eigen macht ligt , in mijn eigen omgeving. Met als mijn leidmotief: heb jezelf lief. Heb anderen lief zoals jezelf. Meer kan ik niet doen, meer hoef ik niet te doen.
Tjongeroog is een centrum voor persoonlijke ontwikkeling, geleid door een hecht team van professioneel opgeleide vrijwilligers. We willen liefde brengen aan aarde en medemens. Dat doen we door het geven van bewustzijnstrainingen, verdiepende workshops en activiteiten rond natuur en cultuur. Onze artikelen voor Nieuwetijds worden geschreven door trainers van Tjongeroog. Deze bijdrage is geschreven door Ebba Hoogenraad – 27 juni 2025