Waarom ik gelukkig tóch ‘aan mezelf’ ging werken

Een aantal jaren geleden lag ik spreekwoordelijk in de kreukels. Mijn baan vroeg te veel van me, mijn moeder was ongeneeslijk ziek en mijn kinderwens bleef onvervuld.
Iemand zei me: “Misschien is het tijd om aan jezelf te gaan werken”. En ik dacht alleen maar: Ben je gek! Straks val ik in een eindeloze put van verdriet. Daar heb ik geen tijd voor. Ik heb mensen om voor te zorgen! Na weer een doorwaakte nacht en een dag ‘verlicht’ door koffie en ibuprofen, gokte ik dat het waarschijnlijk niet erger dan dit kon worden. Ik ging ‘aan mezelf’ werken.

‘Aan mezelf werken’…daar had ik wel wat oordelen over: ik vond het navelstaren, een gedoe, zweverig en egoïstisch. Want, zo dacht ik, veel mensen die het zwaarder hebben dan ik, lukt het toch ook zonder?
Toch besloot ik, op aanraden van een goede vriend, de gok te wagen, want ik had weinig te verliezen.
Het eerste wat ik deed was individuele gesprekken voeren met een psycholoog. En dat raakte een snaar. Hoewel liefdevol, vond ik ze ook confronterend. Ik leerde over verantwoording nemen voor mijn gedrag (en woorden), over boosheid die zich oppot in mijn lijf en er door al mijn de kieren en gaten weer uitfloept. Ik was scherp van tong en kon mensen met een weerwoord raken, ook al was mijn boosheid niet (helemaal) voor hen bedoeld. De ‘jij-bak’ was een goede vriend. Voor degene die de ‘jij-bak’ niet kent: als een boodschap van een ander je niet zint, vind dan iets dat de ander deed dat jij niet leuk vond en geef dat als repliek. “Ja, maar jíj bent geen haar beter want, toen en toen…”
Ik leerde dat dit een truc was om niet te luisteren naar een ander, niet in te gaan op de inhoud, geen verantwoording te nemen. Dat kon bij mij eindeloos doorgaan. Het geeft geen verlichting, verbinding, oplossing of uitzicht op iets bevorderlijks.