Van wie is mijn lichaam eigenlijk?
Ik zeg wel eens dat ik een lichaam heb. Goed beschouwd een vreemde uitdrukking die kan leiden tot onheil. Als ik mijn lichaam heb, dan heb ik het gekregen, en kan ik het ook weer verliezen. En wie is de bezitter? Het past niet bij mijn ziel om bezit te hebben. Dus het is een vage gedachtegang die leidt tot angst voor verlies. Angst voor ziekte, verval of de dood, die ik niet hoef te hebben als ik alles zou begrijpen en overzien. Maar die angst is overal om me heen en voel ik in mezelf.
Soms filosofeer ik dat ik mijn lichaam ben. Immers mijn ziel wilde dit, vond het passend om dit lichaam te bezielen. Maar dat klopt toch ook niet; het lichaam is een beperkte vorm en de ziel is groter.
Als gedachtenexperiment heb ik een variant bedacht in plaats van hebben of zijn. Stel dat ik het lichaam leen, in bruikleen heb. Ik leen het van moeder aarde of kosmos en in het contract staat dat ik huur moet betalen aan de aarde. Wat zou in zo’n huurcontract kunnen staan? Ik vermoed het volgende:
Artikel één: ik moet mijn lichaam in goede staat houden.
Artikel twee: bij beëindiging moet ik mijn lichaam loslaten en teruggeven.
Artikel drie: de huurprijs moet ik voldoen aan aarde in de vorm van liefde, opbouw, belangeloze inzet, opruimen, afbraak en renovatie.
Artikel vier: de opbouw moet ik op de eerste plaats investeren in mijn ziel en zelf.
Artikel vijf: van lichaam wisselen is mogelijk na volledige teruggave van het oude
Artikel zes: bij problemen en geschillen mijn interne kenniscentrum raadplegen. Dit wordt standaard meegeleverd.
Wat kan ik hier nu verder mee? ik besef dat ik ooit dingen moet loslaten, zoals mijn lichaam, het leven, dierbaren, de aarde. Het kan binnenkort zijn, of over langere tijd. Hoe zou ik het er afbrengen als ik moet overlijden? Spirituele leraren zeggen dat het makkelijk is. Het lijkt mij een hele klus; wellicht iets makkelijker als ik van tevoren heb leren loslaten.
Met het woord loslaten heb ik moeite, ik wil het vervangen door toevertrouwen. Toevertrouwen aan een groter geheel. Dit geeft me veiligheid, rust, ontroering. Dus, ooit moet ik deze reis maken. Als ik de pijn van loslaten, van toevertrouwen nu al onder ogen kan zien en kan helen uit mijzelf, krijg ik veel meer ruimte in het hier en nu. Die ruimte heb ik nodig om goed mijn huur te kunnen voldoen!
Jan Galesloot in NieuweTijds Magazine 29 mei 2023 via deze link