Standvastig doorgaan
De wereld zoals ik die nu ervaar is vol verwarring, diepe ellende en ontstellend veel leed. Denk aan de oorlogen tussen en binnen naties en de onderdrukkende regimes in de wereld. Denk het onleefbaar worden van delen van de aarde door klimaatverandering. Maar denk ook aan de ondoordachte wetten, meedogenloze uitvoeringsinstanties en discriminatie, verwaarlozing en uitsluiting van mensen in eigen land. Mensen vluchten, op zoek naar een veilige plek zonder fysiek of psychisch geweld. Een plek zonder uitsluiting en met een eerlijke kans om te leven en te zijn. En te vaak is er geen veilige plek in een gezin, gemeenschap, stad of land.
Al deze ellende geeft mij een wanhopig gevoel, want ik denk dat ik er weinig aan kan doen. Het gaat buiten mij om, niemand heeft mij iets gevraagd, ik kan het leed van de hele wereld niet veranderen.
Martin Luther King zou het niet eens zijn met mijn bovenstaande onmachtige gedachte. Hij zag dat alle leven met elkaar verbonden is en dat ik dus een deel ben van de chaos in de wereld maar ook een deel kan zijn van de heling. Hij ging uit van een goddelijke liefhebbende aanwezigheid die alle leven met elkaar verbindt. Waarin we elkaar kunnen helen in plaats van verwonden. Waarin geen ruimte is voor “wij tegen zij” of “ik tegen jij”, maar alleen voor een gelijkwaardig “ik én jij”. Vandaar dat Martin Luther King koos voor geweldloosheid in gedachte, woord en daad. En ja, uit alle chaos in de wereld blijkt dat zijn werk en dus ook mijn werk nog lang niet voltooid is.
Door negatieve levenscontacten en -ervaringen kan ik soms wantrouwend, oordelend, defensief of agressief reageren naar anderen maar ook naar mijzelf. Je zou kunnen zeggen als een doorsnee wereldburger met te weinig aandacht, zorg en toewijding voor de wereld en de mensen om mij heen. Mijn kleine geweld in oordelen, onverschilligheid, pijnlijk grapjes, misprijzen, negeren, druk uitoefen, chanteren en manipuleren doet pijn en maakt koud en onverschillig. Het is een bodem en legitimatie voor het grotere geweld en grensoverschrijdingen.
Voor mijn kleine geweld kan ik echt wel verantwoording nemen en er zelf iets aan doen, en daarmee het leed, chaos en desoriëntatie in de wereld verzachten. Door een liefhebbende aanwezigheid en mijzelf op te stellen als een naaste voor mijn medemens. Door een aandachtige geest en een inlevend hart te ontwikkelen. Door het leed van anderen niet dood te zwijgen maar daarin openlijk een standpunt in te nemen. Door te luisteren, niet te oordelen, me wel uit te spreken en met een ieder in gesprek te blijven.
Daaraan kan ik elke dag werken, mijn ziel wakker maken, mijn bewustzijn vergroten en mijn daden afstemmen op heling van mijzelf en de wereld. En ja, ook door samen met jou bij te leren op Tjongeroog, dit te oefenen op Zonneoog en daar waar je bent in de praktijk te brengen. Dus door standvastig door te gaan, apart en samen, in daad en vertrouwen, omdat wat van invloed is op jou en mij is van invloed op iedereen.
